Katedra Najświętszej Marii Panny w Sewilli

8 lipca 1401 roku kapituła katedry w Sevilli podjęła decyzję o wzniesieniu „świątyni tak wspaniałej, że nie będzie się ona mogła równać z żadną inną, zarówno pod względem wielkości jak i stylu. Będzie tak wspaniała, że każdy, kto ją zobaczy, uzna, że jesteśmy szaleńcami”.

Chęć budowania nowej katedry była uzasadniona tym, że stary meczet już od czasu, gdy Ferdynand III podbił miasto, był poważnie uszkodzony i prawdopodobnie nie przetrwałby kolejnego trzęsienia ziemi. Prawdopodobne jest też to, że dumne miasto, jakim była i nadal jest Sevilla, chciało przewyższyć symbol hiszpańskiego kościoła katolickiego, katedrę w Toledo. Z pewnością katedra w Sevilli jest największą gotycką świątynią na świecie, a jej rozmiary ustępują jedynie bazylice świętego Piotra w Rzymie oraz katedrze świętego Pawła w Londynie.

Rok lub dwa lata później kanonicy przemienili swoją obietnicę w realną budowę. Meczet zbudowany przez muzułmańską dynastię Almohadów, składający się z siedemnastu naw, został zniszczony. Z poprzedniej muzułmańskiej świątyni zachowano oszczędzono jedynie Giraldę i kilka pozostałości na terenie Patio de Naranjas (Ogród Drzewek Pomarańczowych). Nazwisko zatrudnionego architekta wciąż pozostaje tajemnicą. Projekt może być przypisywany postaci Alonso Martineza, który w 1386 dostał zlecenie zaprojektowania nowego kościoła. Dokładnie wiek później, w 1506 roku – to ogromne przedsięwzięcie – największy gotycki kościół w Andaluzji – został ukończony. Był postrzegany jako monumentalna oznaka sukcesu odniesionego przez chrześcijańskich królów, którzy kilka lat wcześniej podbili ostatnią, broniącą się resztkami sił, muzułmańską enklawę królestwa Granady.

Jednak zaledwie kilka lat później, zawaliła się kopuła świątyni i Juan Gil de Hontañón wzniósł charakterystyczne sklepienie wachlarzowe i gwieździste, które zaznacza przejście w okres renesansu. Wpływy renesansu i baroku zaznaczyły się różnorodnością elementów w konstrukcji i razem z pozostawioną Giraldą tworzą plecionkę elementów niezwykle ciekawych i różnorodnych.

Autor: Magda Jeziorska, postalesdeasturias.wordpress.com